top of page
   Калі ў адну зьліваюцца дарогі
   
         А каб не забалеў зуб?..
 
    Я ў Мазыры, працую ў раённай газеце "Камуніст Палесься". Трэба было ехаць у Жахавічы, каб напісаць нешта пра моладзь вёскі, а ў мяне нечакана разбалеўся зуб. Ды так, што спасу няма... Пайшоў у стаматпаліклініку, дзе працаваў мой сябра Анатоль Філісьеў. Ён паглядзеў, сказаў, каб я падлячыў яго, зуб, а паверх трэба паставіць каронку.
    Сказаў яшчэ, што калі я хачу, каб хутчэй зрабілі тую каронку, то трэба зьвярнуцца да зубнога тэхніка, якая сядзіць у суседнім пакойчыку. Паказаў яшчэ, дзе яна сядзіць і за якім сталом...
   Тэхнік аказалася дзяўчынай з вачыма пераспелай сьлівы, і я, зірнуўшы ў тыя вочы, забыўся, пра што павінен быў гаварыць зь ёю... Зразумеўшы маю ніякаватасьць, усьміхнулася, прамовіла: "Зраблю хутка, прыходзьце пасьлязаўтра..."
   Пасьля не раз думаў: "А каб не забалеў тады зуб, я б ніколі не завітаў у паліклініку, ніколі б не сустрэў бы яе, сваю будучую жонку..."
   ...А каб не забалеў зуб?
   
        
       Ад Прыпяці да Сожа
  
    Калі мяне ўзялі на працу ў газету "Чырвоная зьмена", калі выдзелілі мне (нарэшце!) жытло, а гэта быў яшчэ і карэспандэнцкі пункт, пераехалі мы ў Гомель. Мазыр і Прыпяць засталіся ў памяці назаўсёды, і "пабраліся" мы з Сажом...
   Жонка ўладкавалася на працу ў абласную стаматалагічную паліклініку, а стаў уласным карэспандэнтам газеты па Гомельскай, а пасьля і па Берасцейскай, абласьцях.
    Больш пятнаццаці гадоў адпрацаваў на гэтай пасадзе. Гады былі насычаныя, цікавыя, адточваў, так бы мовіць, пяро ў журналістыцы, але галоўным было -- асвойваць літаратуру, знаходзіць свой стыль, сваю мову, сваю мелодыю.
   Што было добра на гэтай працы? Калі мае калегі "улкары" (уласныя карэспандэнты) выжыльваліся, пастаянна былі ў раз'ездах, -- Толя Гатоўчыц, Мікола Ермакоў, Валодзя Пернікаў, а да яго  Хвошчанка, -- то ў мяне такога "валу" не было, пра мяне маглі і месяц не ўспамінаць, што мяне радавала, бо я мог спакойна друкаваць на машынцы тое, што было ў душы -- апавяданьні і аповесьці...
    Я папрасіў Насьцю, каб яна апранула матчыны строі, і "зрабілася сялянкай", -- зрабіў некалькі слайдаўскіх здымкаў.
   А было лета, свежае паветра, настоенае на духмяным сене, і дзецям -- Ірынцы і Таццяне -- раскоша: ходзяць босыя, купаюцца ў возеры Лукава, зьбіраюць і ласуюцца трускалкамі, чытаюць беларускія казкі...

......................................................................

......................................................

     Насьціны бацькі ў розныя гады...
  На здымку: Анастасія Тарасаўна, сын Янка, Кірыл Кірыкавіч; паперадзе іх -- малодшая Ульляна і Насьця...
    Бабуля пражыла 87, а дзед Кірыл -- 101,5  гадоў...
bottom of page