Ад Прыпяці да Сожа

    Калі мяне ўзялі на працу ў газету "Чырвоная зьмена", калі выдзелілі мне (нарэшце!) жытло, а гэта быў яшчэ і карэспандэнцкі пункт, пераехалі мы ў Гомель. Мазыр і Прыпяць засталіся ў памяці назаўсёды, і "пабраліся" мы з Сажом...

   Жонка ўладкавалася на працу ў абласную стаматалагічную паліклініку, а стаў уласным карэспандэнтам газеты па Гомельскай, а пасьля і па Берасцейскай, абласьцях.

    Больш пятнаццаці гадоў адпрацаваў на гэтай пасадзе. Гады былі насычаныя, цікавыя, адточваў, так бы мовіць, пяро ў журналістыцы, але галоўным было -- асвойваць літаратуру, знаходзіць свой стыль, сваю мову, сваю мелодыю.

   Што было добра на гэтай працы? Калі мае калегі "улкары" (уласныя карэспандэнты) выжыльваліся, пастаянна былі ў раз'ездах, -- Толя Гатоўчыц, Мікола Ермакоў, Валодзя Пернікаў, а да яго  Хвошчанка, -- то ў мяне такога "валу" не было, пра мяне маглі і месяц не ўспамінаць, што мяне радавала, бо я мог спакойна друкаваць на машынцы тое, што было ў душы -- апавяданьні і аповесьці...